باغ طاهره

هنوز  هم از به یادآوری اش تنم به لرزه می افته . 

جمعه رفتیم باغ خواهر شوهرم (طاهره ) ، عمه جون پرهام .

یه باغ زیبا سمت دوکوهک . وارد که می شی یه آب نما وسط باغه .  سمت چپ وسایل بازی برای بچه ها و یه استخر بزرگ که البته بدون آب بود و سمت راست یه آلاچیق بزرگ و باربیکیو . روبرو هم یه عمارت بزرگ . 

ساعت 11 صبح حرکت کردیم .  به باغ که رسیدیم پرهام سمت اسباب بازی ها موند و با فیروزه مشغول بازی شد . منم حواسم بهش بود  . بچه ارامی بود و با فیروزه حسابی بازی می کرد .

موقع ناهار که شد رفتم  کمکی کرده باشم ، محمد هم داشت بدمینتون بازی می کرد  . وسایل که آوردم و داشتم می گذاشتم توی آلاچیق نگاه کردم ببینم پرهام چیکار می کنه دیدم با فیروزه بالای سرسره هستند  . سرسره خطرناکی هست خیلی شیب بدی داره  ، ولی پرهام چندین بار از بالا به سمت پایین آمده بود .

یه لحظه فیروزه دست پرهام رو رها کرد که بیاد پایین . دیدم وای پرهام از اون بالا تاب خورد و با سر آمد پایین  . خیلی صحنه وحشتناکی بود گفتم سرش شکست . از اون جا دویدم به سمت پرهام ، خدا رو شکر هیچ اتفاقی واسش نیافتاده بود . سرش رو نگاه کردم ،  بدنش رو نگاه کردم دیدم خدا رو شکر سالم و سلامته . یه کم گریه کرد و بعد آروم شد . فقط ضربان قلب من روی 200 می زد . 

ناهار رو خودیم  .

امیر برادر شوهرم استخوانها رو جمع کرد که به سگ ها بده .

به پرهام گفت بیا برویم دیدم پرهام اعتنا نمی کنه ، پرهام رو زیر بغلم زدم  تا با هم بیریم . از باغ بیرون آمدیم چند تا سگ بودند که اونا رو زنجیر کرده بودند و یکی از اونا هم آزاد بود . امیر بهشون غذا داد و من و پرهام هم داشتیم نگاه می کردم ، فکر می کردم مثل بقیه سگ هایی هستند که قبلاٌ دیدم از اون سگ هایی که حتی می شه آنها رو نوازش کرد . نزدیک ایستاده بودیم .

سگ لعنتی غذا شو که خورد به سمت پرهام حمله ور شد اونم با اون صدای وحشتناکش ،  چشماش به سمت پاهای پرهام بود . هر ثانیه نزدیک تر می شد و نزدیک بود پای پرهام رو بگیره . تنها کاری که کردم پرهام رو به شدت دور کردم جوری که پرهام زمین خورد . خوشبختانه سگه با زنجیر بسته شده بود و نتونست جلوتر بیاد . و گرنه ...

خیلی ترسیدم توی عمرم به این اندازه نترسیده بودم ، هنوز هم از به یاد آوری اش حالم بد می شه .

خدا رو شکر که از دو تا حادثه وحشتناک به سلامت عبور کردیم .

و خدا رو شکر که ساعت 4 بعدظهر کلاس داشتم و باید می رفتیم و گرنه معلوم نبود دیگه چه اتفاقی می افتاد.

به پرهام می گم چطور شد . میگه :هاپو ، بعد اشاره می کنه به سمت پاهاش و می گه : بخوره ( یعنی می خواست پاهامو بخوره .)

البته خود پرهام اصلاً  نترسید ،حتی زمین هم که خورد گریه نکرد و برای اینکه از سگ ترسیده نشه ، دومرتبه با هم رفتیم و سگ ها رو البته با رعایت فاصله ایمنی نگاه کردیم .

خدا رو شکر که پرهام طوری اش نشد . وای خدای من از فکر اینکه می تونست چه اتفاقی براش بیوفته اعصابم بهم می ریزه .

خدایا فرشته های نگهبان پرهام رو چند برابر کن . خدایا ، فرشته های مهربون ممنون که نذاشتید روز ما و بقیه خراب بشه .

این اتفاق رو برای مامان و آقا تعریف نمی کنم چون اگه بگم اونوقت عروسی منه .