خودتون ببینید

امروز چون خیلی خوشحالم یه پست دیگه هم می زارم

قرار بود عکس نقره هایی که خریدم رو بذارم

این انگشترم 

و این هم دستبندم .

و اینم روی دستم

قابل هیچ کدوم از دوستان رو نداره ، امر بفرمایید سریعاً می فرستم ، من فقط عادت دارم بخرم ولی معمولاٌ هیچ نوع زیورآلاتی استفاده نمیکنم ، عادت دارم فقط حلقه ازدواجم رو می پوشم و بس.

عکس هایی هم که سنتی گرفتیم اینها هستند.

خانواده سه نفری مون

من و پرهام

پدر و پسر مثل دهاتی شدند ، محمد و پرهام از صبح می رن توی آفتاب کار می کنند و خانم خانه که من باشم به  پوست صورتم می رسم  ، انواع ماسک ها می زارم و آرایش می کنم .

مشهد که رفته بودیم همه فکر می کردند پرهام دختره ، نه اینک موهاش بلنده ، همه بهم می گفتند دخترت . بعد باید توضیح می دادم که دختر نیست پسره .

هر چند که بیشتر مواقع با محمد بود .

از هواپیما که می خواستیم جا بمونیم ، آقا داشت عصبانی می شد که یادم به یه چیزی افتاد و درجا بهش گفتم و آقا هم دیگه آروم شد . حالا ماجرا چی بوده :

یه زمانی که من هنوز  به دنیا نیامده بودم ، مامان و آقا با مهناز ، حمید و علیرضا می رن مشهد با اتوبوس و برگشتنه هم بلیط می گیرن زمانی که سوار اتوبوس می شن و سر جاشون می شینن یک نفر دیگه می آید و می گه شما جای ما نشستید ، از آقا که جای خودمونه از اون آقاهه هم اصرار ، خلاصه راننده می آید و می گه بلیط هاتون رو ببینم وقتی نگاه می کنه متوجه می شه که آقای ابراهیمی 24 ساعت دیرتر آمدند .

حالا سوار اتوبوس شده بودیم که به سمت هواپیما بریم که دیدم آقا رنگش پریده و ناراحته، منم گفتم آقا من 1 ساعت تاخیر داشتم شما که توی جوانی ات 24 ساعت تاخیر داشتی . این شد که خشمش فروکش کرد .

دوستان من خیلی خوشحالم ، شما چطور؟

دلیل خوشحالیمو که می دونید.